کد مطلب:12956 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:3

گنجینه پرسمان » احكام

در قرآن آمده استهر آهنگي كه باعث شود دست يا پا تكان بخورد گناه دارد ولي ايران آهنگ ها را به دو گروه تقسيم كرده است يكي مجاز و ديگري غير مجاز، ولي در صورتي كه آمده است هر آهنگ گناه دارد يعني انسان يا يك جوان چه گناهي كرده است كه هر موقع گوش مي كند بزرگترها مي گويند گناه كرده اين در صورتي است كه خود ما هم اين را مي دانيم ولي نمي توانيم كه تلويزيون را هم نبينيم. راهنماييم كنيد.

چنانكه مستحضريد، موسيقي نيز از جمله مسائلي است كه با زندگاني روزمره ما عجين شده، و موجب برخي بهرهمنديها و حظوظ در انسان مي گردد. كه البته در برخي موارد، اين بهره ها مورد تأكيد دين اسلام نيز هست، و اثرات معنوي بر آن مترتب است. چنانكه گفته شده قرآن را با صوت زيبا قرائت نماييد. يا مراثي و مداحيها را ما موزيكال و آهنگين مي خوانيم، و در توجه به مضامين، اينچنيني، بهرة بيشتري در خود حس مي كنيم. و البته اين هم بدان معنا نيست، كه باب هر گونه تمتّعي از موسيقي براي ما باز شود. و موضوع در اين باره كاملاً محدود و مقيد و مشروط مي باشد.

پس پاسخ در بحث حرمت و حليت موسيقي، اين مي شود كه خير، موسيقي بطور مطلق حرام نبوده، بلكه حليت آن نيز مشروط بوده، و احكام خود را دارد.

هر موسيقي كه به نظر عرف، موسيقي لهوي و مُطرب، كه مناسب با مجالس عيش و نوش است باشد، موسيقي حرام محسوب ميشود. تشخيص موضوع هم موكول به نظر عرفي مكلّف است. و اگر موسيقي اينگونه نباشد، بخودي خود اشكال ندارد.

موسيقي مطرب و لهوي آن است كه به سبب ويژگيهايي كه دارد، انسان را از خداوند متعال و فضائل اخلاقي دور نموده، به سمت بي بند و باري و گناه سوق دهد. و مرجع تشخيص موضوع، عرف است.

موسيقيهايي كه از صدا و سيما پخش مي شود، به صرف پخش شدن از صدا و سيما، حكم حليت بر آن جاري نمي شود. و اگر تشخيص مكلّف به مطرب بودن آن باشد، استماع آن براي شخص حرام است. و اما در مواقعي كه اين تشخيص حاصل نشد، استماع در اين مورد خاص، حلال مي باشد.

مقام معظم رهبري در اين خصوص مي فرمايند: استفاده از آلات و ابزار موسيقي، در نواختن مطرب لهوي حرام است. ولي



استفاده از آلات موسيقي، در نواختن موسيقي غير مطرب لهوي، چنانچه مفاسدي بر آن مترتّب نباشد، في نفسه منعي ندارد.(الف)





















































منابع و مآخذ:

الف) مسائل جديد از ديدگاه علما و مراجع تقليد، جلد اول، ص61